Το Σύνταγμα μέσα από τα δικά μου μάτια

Έχω να ποστάρω πάνω από ένα χρόνο και σχεδόν είχα αποφασίσει να κλείσω αυτό το blog μιας και τον τελευταίο καιρό ένιωθα πως δε θέλω πια να γράφω. Ένιωσα την ανάγκη μετά από σχεδόν 55 μέρες στο Σύνταγμα να μιλήσω για αυτά που έζησα, για αυτά που σκέφτηκα όταν δεν ήμουν εκεί , γι’ αυτά που άκουσα και διάβασα και συνεχίζω να ακούω και να διαβάζω. Αγανάκτησα στη σιωπή.

Η 25^η Μαΐου ήταν η πρώτη μέρα που κατέβηκα στο Σύνταγμα και αξίζει να ξεκινήσω από κει γιατί η αλήθεια είναι πως είχα να κατέβω σε πορεία από το 2008 και ο βασικός λόγος που απείχα ήταν μια απογοήτευση που μου είχε μείνει μετά από εκείνο το Δεκέμβριο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τον Ιούνιο του 2007 γύρισα από το Ηνωμένο Βασίλειο όπου σπούδασα και δούλεψα σύνολο δύο χρόνια. Δύο χρόνια αποκαλυπτικά. Από εκείνο τον Ιούλιο και ως σήμερα εργάζομαι και μένω στην Ελλάδα. Νοικιάζω σπίτι, φορολογούμαι και κολλάω ένσημα. Από την πρώτη εβδομάδα που γύρισα από την Αγγλία παρατηρούσα συνεχώς σε κάθε μου συνεργασία και επαφή με το κράτος και το δημόσιο τομέα πως η κατάσταση είναι ελεεινή. Στεναχωριόμουν που οι έλληνες τη θεωρούν δεδομένη.

Με αφορμή το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008 βρέθηκα στους δρόμους να διαμαρτύρομαι για τον άδικο θάνατο του, την αστυνομική βία κλπ. Για ακόμα μια φορά ήρθα αντιμέτωπη με την προπαγάνδα των ΜΜΕ καθότι άλλα πράγματα ζούσα στους δρόμους και άλλα μεταφέρονταν στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα πίστεψα πως ίσως αυτός ο θάνατος να ήταν αρκετός για να αναθεωρήσουμε την κατάσταση στη χώρα. Όταν κατάλαβα πως δεν άφηναν ν’ αλλάξει τίποτα δε σου κρύβω πως απογοητεύτηκα ακόμα πιο πολύ από πριν. Κυρίως με είχε απογοητεύσει η αντιμετώπιση του κόσμου, το ότι ήταν πιο εύκολο –ενώ ζούσαν στην ίδια χώρα με μένα- να πιστέψουν πως έφταιγε «το κωλόπαιδο» που έβγαινε στα Εξάρχεια και όχι το γαμημένο σύστημα που επιτρέπει σε ανθρώπους σαν τον Κορκονέα να έχει εξουσία, όπλο και περιθώριο να τη βγάλει καθαρή. (όπως εξάλλου πίστεψε και ο ίδιος το βράδυ της δολοφονίας).

Μετά από αυτήν την περίοδο απέκτησα μια μεγαλύτερη -από αυτή που ήδη είχα- κυνικότητα σε σχέση με τους έλληνες. Ένα «δεν θα αλλάξει ποτέ αυτή η χώρα» υπήρχε στο μυαλό μου κάθε φορά που ερχόμουν αντιμέτωπη με τα πλοκάμια της. Διάφορες τέτοιες εμπειρίες κατέγραφα και εδώ.

Κάπου γύρω στις 20 Μαΐου βρίσκομαι στο Γκάζι να διαβάζω για ένα κάλεσμα των Indignados στην Ισπανική πρεσβεία. Λίγες μέρες πριν, παρακολουθούσα τι γινόταν στις ισπανικές πλατείες. Σκέφτηκα να πάω αλλά δεν πήγα. Όταν λοιπόν στις 23 Μαΐου μου ήρθε η πρόσκληση στο facebook για ένα κάλεσμα των αγανακτισμένων στις 25 στο Σύνταγμα δεν δίστασα λεπτό, θα ήμουν εκεί. Εμείς εξάλλου είχαμε παραπάνω λόγους να διαμαρτυρηθούμε.

Μίλησα με φίλους, οργανωθήκαμε και μετά τη δουλειά πήραμε το metro και πήγαμε Σύνταγμα. Είχα μια χαρά που είχε κατέβει τόσος κόσμος.

Ακολούθησαν άλλες τουλάχιστον 40 μέρες στην πλατεία. Την πρώτη βδομάδα ήμουν κυρίως πάνω στην Αμαλίας, παρατηρούσα και συμμετείχα στις φωνές (μούντζωσα κι εγώ και τραγούδησα όλα αυτά τα συνθήματα για τα οποία ντρέπεστε οι ώριμοι και συνειδητοποιημένοι πολίτες της Μπανανίας).

Έκανα εξερευνητικές βόλτες στην πλατεία, παρατηρούσα, άκουγα, έπιανα συζητήσεις με αγνώστους κάθε ηλικίας. Μπορώ να σου πω πλέον με σιγουριά πως την πλατεία την ανακάλυψα μόνη μου και δειλά-δειλά κολλούσα με αυτά και αυτούς που με ενδιέφεραν.

Από τη 2^η βδομάδα ξεκίνησα να ακούω τις λαϊκές συνελεύσεις και όσες φορές δεν μπορούσα να κατέβω Σύνταγμα τις έβλεπα streaming και παράλληλα με το live update του twitter ήταν σαν να ήμουν εκεί.

Κατέβαζα τρόφιμα για την ομάδα σίτισης, συμμετείχα στις βραδινές ψηφοφορίες της λαϊκής συνέλευσης του Συντάγματος αλλά και του Χαλανδρίου, πήρα μέρος σε διάφορα δρώμενα, άκουσα συναυλίες, είδα θεατρικές παραστάσεις και ενημέρωνα ασταμάτητα και με όποιο τρόπο μπορούσα όλους αυτούς που για διαφορετικούς λόγους δε μπορούσαν ή δεν ήθελαν να συμμετέχουν.

Μετά από 29 χρόνια σε αυτή τη χώρα για πρώτη φορά ένιωσα πως ίσως όντως μπορεί κάτι ν’ αλλάξει και η αλήθεια είναι πως έχουμε και τον κόσμο να υποστηρίξουμε αυτή την αλλαγή. Όταν στις 6 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε η «Ημέρα διαβούλευσης και ενημέρωσης για το χρέος» είδα κάτι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στην Ελλάδα. Η πλατεία ήταν κατακλυσμένη από κόσμο που καθόταν στοιχισμένος και άκουγε υπομονετικά επί τουλάχιστον 4 ώρες τους Βαρουφάκη, Καζάκη, Τσακαλωτό και Κατρούγκαλο να απαντάνε σε ερωτήσεις σχετικά με το χρέος, το Μεσοπρόθεσμο, την επαναφορά στη δραχμή, τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ρόλο που θα μπορούσαμε να παίξουμε με την παρουσία μας στις πλατείες. Τα πρώτα δέκα λεπτά τα πέρασα να κοιτάω τον κόσμο πίσω από μένα σαστισμένη. Αλήθεια δεν πίστευα πως τελικά είμαστε τόσοι πολλοί αυτοί που μας νοιάζει να μάθουμε, να ρωτήσουμε, να συμμετέχουμε, να φέρουμε την αλλαγή. Την καρδιά μου εκείνο το βράδυ την έκλεψε ένας εθελοντής της ομάδας ψυχραιμίας που με την υπομονή του απορροφούσε τη συμπεριφορά κάθε κάφρου που πλησίαζε. Όταν στο τέλος της ομιλίας αυτοί που ήταν στην Αμαλίας κατέβηκαν να διαμαρτυρηθούν στην πλατεία κάνοντας σαματά, μπορούσες να ακούσεις τον ίδιο εθελοντή στο μικρόφωνο να επαναλαμβάνει τη φράση «Σας παρακαλώ, κάντε δύο βήματα πίσω»…μέχρι που έκαναν. Τον χειροκρότησα με όλη μου την καρδιά.

11 μέρες μετά είχε ψηφιστεί από τη λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος ένα πανελλαδικό συλλαλητήριο κατά τους ψηφίσματος του Μεσοπρόθεσμου. Εκείνη την ημέρα έφτασα στο Σύνταγμα στις έξι οπού είχαν ακολουθήσει συμπλοκές με την Αστυνομία, δακρυγόνα και τα σχετικά. Η 15^η Ιουνίου ήταν η πρώτη φορά μετά από 22 μέρες που η διαδήλωση είχε ξεφύγει από τα ειρηνικά πλαίσια παρόλη την προσπάθεια των ειρηνοποιών και της ομάδας ψυχραιμίας να απομακρύνουν τους μπαχαλάκηδες και μαζί τους τα ΜΑΤ. Κουκουλοφόροι με αστυνομικές ταυτότητες και δακρυγόνα θύμιζαν μια κλασσική πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Τα ΜΑΤ έκαναν οργανωμένο ντου στην πλατεία αλλά η πλατεία δεν άδειασε. Ο λυράρης έπαιζε μέσα στους καπνούς και ο κόσμος γύριζε πίσω.

Όταν κατέβηκα από το metro εκείνη την ημέρα η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική από τα δακρυγόνα και όταν ακούστηκε από τα μεγάφωνα πως χρειάζονται εθελοντές για τον καθαρισμό της πλατείας πήγα να βοηθήσω. Έβαλα τα χέρια μου στα σιντριβάνια της πλατείας γέμισα μπουκάλια με νερό, κουβάλησα κουβάδες και συνεργάστηκα με άλλους πολλούς που έβλεπα για πρώτη φορά αλλά και με φίλους που συνάντησα εκεί για τον καθαρισμό της πλατείας και των γύρω δρόμων. Ενότητα, υπομονή, καλή διάθεση, επιμονή για την πλατεία. Ε αυτό και αν δεν το είχα ξαναδεί.

Στις 21 Ιουνίου υπήρξε άλλη μια μεγάλη δράση για τη ψήφο εμπιστοσύνης που ζητούσε ο ΓΑΠ. Δακρυγόνα και φασαρίες τα ξημερώματα, μια πρόβα generale των ΜΑΤ για τις μέρες που θα ‘ρχονταν.

Οι λαϊκές συνελεύσεις εκείνων των εβδομάδων πλημμυρίζουν από προτάσεις για τις δράσεις των ημερών που θα ψηφίζεται το Μεσοπρόθεσμο. Πως μπορούμε να επηρεάσουμε το ψήφισμα, πως θα αντιδράσουμε στις δυνάμεις καταστολείς που θα έρχονται αγριεμένες με ένα βασικό μήνυμα: Να μη χάσουμε την πλατεία. Να διατηρήσουμε τον χώρο που μας επιτρέπει να γνωριζόμαστε, να συζητάμε, να ψηφίζουμε, να πιστεύουμε και να διεκδικούμε την αλλαγή.

Αυτό που ακολούθησε εγώ τουλάχιστον ούτε το είχα ξαναζήσει, ούτε πίστευα πως θα το ζήσω.

Την Τρίτη 28/06 κατέβηκα όπως πάντα μετά τη δουλειά μόνο που αυτή τη φορά φορούσα μάσκα και Maalox στα μάτια. Από το πρωί είχε ξεκινήσει η φασαρία. Στις έξι πάλι καθαρίζαμε την πλατεία με τα μπουκαλάκια και τους κουβάδες. Τα χημικά δε σταματούσαν εκείνη την ημέρα. Στις γωνίες της πλατείας πέντε άτομα (άντε 10) πέταγαν πέτρες σε μια διμοιρία ΜΑΤ. Για κάποιο λόγο τα ΜΑΤ δεν τους περικύκλωναν ενώ ήταν οι 3πλάσιοι. Η Lenia_la τους κοίταζε και είπε «Πάμε να τους πούμε εμείς να μην πετάνε τις πέτρες, πέντε άτομα είναι σιγά». Αυτό συνέβαινε όλη μέρα, έμαθα αργότερα.

Σιγά-σιγά ο ς κόσμος μαζευόταν στο κέντρο της πλατείας οπού θα ξεκινούσε η συναυλία. Εκείνη την ημέρα είχε ανακοινωθεί από το realdemocracy.gr και το amesi-dimokratia.org πως το απόγευμα θα έπαιζαν οι Tiger Lillies. Με τα ΜΑΤ να ρίχνουν ασταμάτητα χημικά θεωρούσα πως μάλλον δεν θα κατέβουν. Μέχρι που τους άκουσα. Ο κόσμος έκατσε κάτω και για περίπου 45 λεπτά ακούγαμε και βλέπαμε τσάμπα στην πλατεία τους Tiger Lillies live. Ο κιθαρίστας φορούσε τη μάσκα, ο τραγουδιστής τη φορούσε στο κεφάλι, κάτω από το καπέλο. Ήμασταν ταιριαστοί, είχαμε όλοι άσπρα πρόσωπα. Εκείνο το βράδυ έμεινα στην πλατεία ως τις 3 το ξημέρωμα. Δε μου έκανε να φύγω. Χόρεψα καλαματιανό και τσάμικο με το μαντήλι στο πρόσωπο για να μην αναπνέω τα χημικά που σταμάτησαν στη 01:00, ίσως και στις 02:00.

Η επόμενη μέρα θα ήταν δυσκολότερη μιας και θα ολοκληρωνόταν η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Από το πρωί παρακολουθούσα εικόνες από κάθε πιθανό live stream, τα #syntagma, #25mgr, #j29gr και #greekrevolution είχαν πάρει φωτιά. Το timeline μου στο twitter γέμιζε από updates που περιγράφουν τι γινόταν εκείνη την ημέρα στο Σύνταγμα.

cocobilly cocobilly

Τα ματ είναι παραταγμένα απέναντι στο αθενς πλαζα. Απο κει θα μπουν #syntagma #m25gr#25jgr #25mgr http://yfrog.com/hsmmuerlj

elentelon elentelon

Δε φεύγει κανείς! #syntagma

SatanikoKoutavi Agi Pap

ΤΑ ΜΑΤ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ! ΕΝΗΜΕΡΩΣΤΕ! #syntagma

ThePressProject The Press Project

Το χημικό νέφος έχει μετατρέψει τώρα το Σύνταγμα σε χαράκωμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Σαφείς και μεγάλες οι κυβερνητικές ευθύνες...

stathisdrogosis stathis drogosis

Φιλελληνων χιλιάδες κοσμου!ρίχνουν τόνους ασφυξιογονα!διαδωστε το

ailatank natalia

απο το ιατρείο #syntagma. Προσπαθήστε να φέρετε riopan #29jgr #greekrevolution

doleross doleros

Πολλά χημικά στη γωνία Μ. Βρετανιας με Β.Γεωργίου. Ο κόσμος απωθείται αλλά επιμένει κ δεν κατεβαίνει την Β. Γεωργίου. #rbnews

AnemosNaftilos AnemosNaftilos

"Κουκουλοφόροι| που υποδύονται τους αντιεξουσιαστές ξεκινούν πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ#syntagma

SatanikoKoutavi Agi Pap

Πρωτα δακρυγονα στον τοιχο #syntagma

Antidrasex antidrasi sex

Έχουμε υποχωρήσει στη β.σοφίας. στεκόμαστε κ κοιταζόμαστε με τα ματ. #rbnews #syntagma τα ματ μόλις ενισχύθηκαν.

Μέσα στη Βουλή ψηφίζουν και έξω από τη Βουλή γίνεται χημικός πόλεμος. Στις 4 φεύγω από τη δουλειά και παίρνω τον Β. για να μου μεταφέρει μέσω της ομάδας πρώτων βοηθειών τι χρειάζονται στο ιατρείο. Απεργούν τα φαρμακεία, βρίσκω ένα και παίρνω ότι αποθέματα έχουν από Maalox, Ryopan, Γάζες και μάσκες. Λίγο πριν μπω στο metro παίρνω ξανά τον Β. να του πω πως μπαίνω στο βαγόνι και πως θα τον συναντήσω σε 20 λεπτά. Τον ακούω αγχωμένο, μου λέει πως τα ΜΑΤ έχουν μπει στην πλατεία, τα πράγματα είναι περίεργα. Μίλησα με τη Le Flaneur22 (που συμμετέχει από την πρώτη μέρα και ας είναι μακριά) και μου λέει «Πρόσεχε αγάπη».

Όταν έφτασα στη στάση του Συντάγματος κατάλαβα πως τα πράγματα είχαν ξεφύγει από τον έλεγχο μας. Η αποβάθρα έμοιαζε με γαλατικό χωρίο μετά από μάχη. Ξαπλωμένοι και καθισμένοι άνθρωποι με μάσκες και Maalox στα μάτια. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Βάζω Maalox από το 2^ο υπόγειο του metro και ανησυχώ για το τι μας περιμένει πάνω. Όσο ανεβαίναμε τόσο περισσότερο κόσμο βλέπαμε ξαπλωμένο, τόσο πιο αποπνικτική γινόταν η ατμόσφαιρα. Όταν πλέον φτάσαμε στο ισόγειο αυτό που έβλεπα γύρω μου δεν είχε καμία λογική. Γιατί είχαν σπρώξει τον κόσμο μέσα στο metro?

Έκανα να βγω έξω για να πάω στο ιατρείο της πλατείας τις προμήθειες που κουβαλούσα και ξαναμπήκα μέσα. Έχασα το φίλο μου το stambinder στα σκαλιά, ξαναμπήκα μέσα, τα μάτια μου έτσουζαν τόσο πολύ που δε μπορούσα να δώ. Υπήρχαν εθελοντές που ψέκαζαν Maalox, πάω ψεκάζομαι και παίρνω το stambinder τηλέφωνο να δω προς τα πού πήγε. Μου λέει πως ρίχνουν χημικά στην πλατεία, φασαρία, τον βλέπω να τρέχει στα σκαλιά και να μπαίνει με κατακόκκινα μάτια μέσα. Το ιατρείο μεταφέρεται μέσα όπου και πηγαίνω τις προμήθειες. 15 λεπτά μετά προσπαθώ να βγω με τον Geron_Rapisios από την έξοδο της Μεγ. Βρετανίας. Αντικρίζω την πλατεία για πρώτη φορά. Πιάνεται η καρδιά μου. Είναι ένα ρημαγμένο τοπίο με μάρμαρα σπασμένα, πολύ καπνό, γεμάτο διμοιρίες.

Ξαναμπαίνω μέσα για να πάω αποφασισμένη πια να βγω από την κεντρική έξοδο πάνω στην πλατεία. Βγαίνω, συναντάω το Θ. στην Τεχνική Υποστήριξη μου λέει «τα μαζεύουμε, θα μπούνε στην πλατεία». 5 λεπτά μετά τρέχουμε να ξαναμπούμε μέσα στο metro. Τα ΜΑΤ ρίχνουν τα χημικά στις εισόδους. Είναι πιο αγριεμένοι από ποτέ, ο σκοπός τους δεν είναι να απομακρύνουν τους μπαχαλάκηδες ο σκοπός τους είναι να διαλύσουν την πλατεία. Επαναλαμβάνω την ατάκα «με ποια λογική το κάνουν αυτό;» και δυστυχώς θα το αναρωτηθώ πολλές φορές ακόμα εκείνη την ημέρα. Η ατμόσφαιρα μέσα στο metro είναι πιο αποπνικτική από ποτέ, Μοιάζει με θάλαμο αερίων και αν σου φαίνεται υπερβολικό είναι γιατί δεν ήσουν εκεί. Σε αυτή τη φάση δεν αντέχω άλλο, θέλω να βγω από κει βρέξει-χιονίσει. Και τελικά βγαίνω από την έξοδο της Βουλής ούτε θυμάμαι πως.

Επιτέλους έξω, υπάρχει πολύς κόσμος που βρίσκεται στην Αμαλίας. Δεν ανησυχώ εκεί, νιώθω να παίρνω λίγο αέρα αν και πουθενά δεν αντέχεται χωρίς μάσκα. Καθόμαστε στα κάγκελα του Ζαππείου, παρατηρούμε τον κόσμο, ακούμε τι λένε. Δίπλα μας ένα παγκάκι με 4 γερόντια με Maalox στα μάτια συζητάνε. Πιάνουμε κουβέντα με τους διπλανούς, ανταλλάζουμε νερό και φαί.

Συζητάμε τι θα κάνουμε, περιμένουμε να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να γυρίσουμε στην πλατεία. Ο Geron_Rapisios κόβει βόλτες, γυρνάει πίσω και μας λέει πως τα ΜΑΤ μας περικυκλώνουν.«’Ελα ρε άραξε»" του λέμε. 5 λεπτά μετά τρέχουμε. Πετάνε τα χημικά εκεί που καθόμασταν.

«Με ποια λογική το κάνουν αυτό;»

Τρέχουμε προς το Ζάππειο και εκεί βρίσκονται παραταγμένες οι ομάδες ΔΙΑΣ. Μπρός ΔΙΑΣ πίσω τα ΜΑΤ να ρίχνουν δακρυγόνα. Μεταβολή και τρέξιμο προς τη Διον. Αρεοπαγίτου. «Ε εντάξει εκεί δε θα φτάσουν». Η μεγάλη ανάσα της ημέρας. Αναψυκτικά, σάντουιτς και πάλι συζητάμε τι θα κάνουμε, περιμένουμε να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να γυρίσουμε στην πλατεία.

Καθόμαστε στο πλακόστρωτο, γελάμε με το typo της ταμπέλας της Δώρας Στράτου που γράφει στα Αγγλικά «Greek Dances Theatre Dora Stratou», με τις ανυποψίαστες κυριούλες που πάνε στο Ηρώδειο να δούνε Ναμπούκο , με τους τουρίστες που διάλεξαν την περίοδο να live their myth in Greece.

Υπάρχει κόσμος στη αρχή της Αρεοπαγίτου, πάω να βρω τις φίλες μου που βρίσκονταν εκεί . Περπατώντας προς την Αμαλίας παρατηρώ πως στα εστιατόρια τρώνε τουρίστες, εθελοντές Special Olympics, η κλασσική παρέα των πιτσιρικάδων παίζουν ποδόσφαιρο στην πλαϊνή είσοδο του Μουσείου. Σκέφτομαι πως για κάποιους είναι μια τυπική μέρα.

Τα ΜΑΤ είναι παραταγμένα Αμαλιας με Αρεοπαγίτου. «Είναι για να μας περιορίσουν εκεί» σκέφτομαι.

10 λεπτά μετά τρέχουμε με κατεύθυνση το Μουσείο. Τα ΜΑΤ και η ΔΙΑΣ μπαίνουν στην Διον. Αρεοπαγίτου.

«Με ποια λογική το κάνουν αυτό;»

Φτάνουμε έξω από το Μουσείο, τα πρόσωπα όλων είναι απορημένα και αγχωμένα. Κάποιοι φωνάζουν «μη τρέχετε», κάποιοι λένε «δεν θα φτάσουν ως το Μουσείο μην αγχώνεστε». 3 λεπτά μετά πάλι τρέχουμε. Ρίχνουν δακρυγόνα στο Μουσείο.

«Με ποια λογική το κάνουν αυτό;»

Οι διαδηλωτές τρέχουν αριστερά και δεξιά να ξεφύγουν από τις ομάδες ΔΙΑΣ που έρχονται με τα πόδια τεντωμένα από τα μηχανάκια και τα χέρια με τα γκλόμπ σε διάταση. Όποιον πάρει ο Χάρος. Τραμπουκίζουν τις κυρίες του Ναμπούκο, χτυπάνε όποιον φτάνουν .

«Με ποια λογική το κάνουν αυτό;»

Κατεβαίνουμε τρέχοντας τη Μητσαίων, κοιτάω πίσω και πλέον είμαι σίγουρη πως θα φάω ξύλο. Τη γλίτωσα τόσες φορές, τώρα θα με φτάσουν σκέφτομαι. Δε μας φτάνουν, χωνόμαστε σε στενάκια, πάμε να μπούμε σε μια ταβέρνα, κλείνουν , πάμε να μπούμε σε ένα ξενοδοχείο, περιμένουμε. Παίζουμε κρυφτό ως τη στάση του Metro Συγγρού-Φιξ.

Δεν καταλαβαίνω γιατί μας κυνηγάνε. Δεν έχουν λογική οι κινήσεις τους. Συνεχώς αναρωτιέμαι ποιες να είναι οι διαταγές τους.

Όταν φτάσαμε στη Συγγρού-Φιξ κατέληγε εκεί κι άλλος κόσμος. Όλοι είχαν ζήσει κάποιο σκηνικό που φοβήθηκαν, είχαν δει κάποιον να τρώει ξύλο. Στην Καλλιρόης κατεβαίνουν 20 μηχανάκια της ομάδας ΔΙΑΣ. Όσοι είμαστε εκεί φωνάζουμε «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» με όλη μας τη φωνή. Ένας αστυνομικός σηκώνει το χέρι του και μας χαιρετάει ειρωνικά.

Κατεβαίνουμε στην αποβάθρα και κάποιος φωνάζει «πάμε γιατί θα γυρίσουν». Με κλεισμένη τη φωνή, τα νεύρα τσακισμένα και το σώμα μου κουρασμένο ανεβαίνω στο σπίτι μου όπου και προσπαθώ να μεταφέρω μέσω facebook (που κοιμούνται) και twitter τι έχω δει. Αυτό κάνω έως σήμερα.

Το ίδιο βράδυ ξαναγυρνάνε στην πλατεία. Την επόμενη μέρα είμαι πάλι εκεί. Ο κόσμος πολύς, μοιάζει με Κυριακή.

Το Μεσοπρόθεσμο έχει περάσει, η Αστυνομία έχει ρίξει 2.860 χημικά, ο εκπρόσωπος της βγαίνει και κάνει την κότα, ο Παπουτσής εξοργίζει με τις δηλώσεις του «Χθες προστατεύθηκαν τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών να διαδηλώσουν ειρηνικά, προστατεύθηκαν οι θεσμοί», ο Λοβέρδος μία από τα ίδια.

Την επόμενη μέρα ανεβαίνουν δεκάδες video που διαψεύδουν τους εκπροσώπους του κράτους που μιλάνε για αναρχικούς, κουκουλοφόρους, φήμες και μιντιακή παραπληροφόρηση. Δεν έχουν υπολογίσει φαίνεται τους χιλιάδες ανεξάρτητους reporter των νέων μέσων.

Η προπαγάνδα είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ αλλά υπάρχει ακόμα κόσμος που νομίζει πως στο Σύνταγμα τα έσπασαν οι αναρχικοί. Όπως υπάρχει ακόμα κόσμος που πιστεύει πως το Μεσοπρόθεσμο έπρεπε να ψηφιστεί, ακόμα και τώρα που ο Βενιζέλος μιλάει για «επιλεκτική χρεοκοπία».

Από τότε πολλοί βρήκαν την ευκαιρία να εκφράσουν επιτέλους τη δυσαρέστηση τους για τους «αγανακτισμένους» του Συντάγματος. Όλα τα διαβάσαμε και τα ακούσαμε. Πρόστυχες γυναίκες, χούλιγκαν, πρεζάκηδες, χίππιδες, Συριζαίοι, ακροαριστεροί, ακροδεξιοί, τεμπελχανάδες, πρώην πασόκοι, νεοδημοκράτες προβοκάτορες και πολλά πολλά άλλα.

Τώρα αναρωτιέμαι για όλους αυτούς το ίδιο πράγμα. «Με ποια λογική το κάνουν αυτό;»

Γιατί μιλάνε ενώ δεν κατέβηκαν ποτέ στην πλατεία? Γιατί έχουν άποψη για κάτι που δεν είδαν με τα μάτια τους? Για κάτι που δεν γνώρισαν. Γράφουν για τους δρόμους που κλείνουν και τους εμποδίζει στο να φτάσουν να γυρίσουν από τη βραδινή τους έξοδο , για την πτώση του τουρισμού, για την αισθητική της πλατείας…

Δεν είναι πως δε δέχομαι την κριτική τους ή την αντίθετη άποψη. Είναι πως το 80% αυτών που διαβάζω δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική εικόνα της πλατείας. Και είναι λογικό αφού δεν ήταν εκεί να δουν. Στις 29 Ιουνίου υπήρξε πρόθεση να σκοτώσουν. Δεν το εξηγώ αλλιώς. Όσοι λοιπόν βιάστηκαν να κρίνουν το «άδειασμα» των διαδηλωτών στα παραταγμένα ΜΑΤ την Πέμπτη 30 Ιουνίου απαντώ πως η δράση έχει αντίδραση. Δεν προφύλασσαν κανέναν πολίτη, δεν εκτελούσαν κανένα λειτούργημα. Αν κοίταξες κανέναν στα μάτια στις 29 θα ξέρεις πως δεν εκτελούσαν μόνο διαταγές. Ήταν εκεί με τη διαταγή «τσακίστε τους» και γούσταραν.

Όλο αυτόν τον καιρό άκουσα πολλές φορές τη φράση «Και τι θα αλλάξει;». Οι νεοέλληνες θέλουν τη λύση στην πόρτα τους. Δε θέλουν να τη φέρουν οι ίδιοι. Είναι δυσαρεστημένοι με τη ζωή τους αλλά την αλλαγή θέλουν να τη φέρει κάποιος άλλος. Και ήσυχα, χωρίς ξεβόλεμα. Δεν ελπίζουν, δεν πιστεύουν, δεν ενδιαφέρονται.

Οι 55 μέρες στο Σύνταγμα με έκαναν να θυμηθώ πόσο αξίζει να αγωνίζεσαι για αυτά που δικαιωματικά σου ανήκουν …Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια. Δεν θυμώνω σε αυτούς που αντιστέκονται, φοβούνται, δεν πιστεύουν. Περισσότερο λυπάμαι.

Από τις 25 Μαΐου κάτι έχει αλλάξει για μας που ήμασταν εκεί. ‎"Οι δρόμοι είναι για τους ανθρώπους που θέλουν να ζουν ελεύθεροι και αξιοπρεπείς. Μαζί με αυτούς τους ανθρώπους θέλω να είμαι." (pitsirikos 21/06) Κι εγώ με αυτούς θέλω να είμαι.