Η βαλίτσα

Ωραία!
Μπήκαμε επίσημα και στην άνοιξη...τώρα να περιμένω και την αγαπημένη μου πρωτομαγιά και βούρ για το καλοκαίρι.

Πήγα να ξεκινήσω αυτό το κείμενο χωρίς πολύ γκρίνια....αλλά δεν τα κατάφερα...

Αλλά λέω για αλλαγή να μη γκρινιάξω για την Ελλάδα σήμερα (παρόλο που σκοπεύω σε επόμενη ανάρτηση να σχολιάσω τον απόλυτο σουρεαλισμό του έλληνα στο καράβι...)αλλά για τη μαύρη μου τη μοίρα, τις λανθασμένες μου επιλογές, τις παγίδες που σαν βλάκας βούτηξα μέσα, την ανικανότητα μου να χειριστώ το οτιδήποτε μα κυρίως για όλα εκείνα που με μπλοκάρουν απο το να ονειρεύομαι και συνεπώς να πραγματοποιώ.

Ναι ναι ...εννοείται πως κατηγορώ και την κοινωνία για την καταπίεση και την Ελλάδα για την έλλειψη ερεθισμάτων και όλους τους "άλλους"...("L'enfer, c'est les Autres." Jean-Paul Sartre)

Αλλά η ευθύνη είναι όλη δικιά μου. Η ευθύνη των γρήγορων επιλογών , των αποφάσεων που πάρθηκαν στη στιγμή, η ευθύνη της απόλυτης αδιαφορίας για τα πάντα που αφορούν το μέλλον.
Δεν αποποιούμαι τίποτις...αδιαφορώ για το μέλλον ...είναι πολύ μακριά...
When it comes to society/reality/greek mentality, αυτός που ζεί το παρόν (ή που προσπαθεί τουλάχιστον) είναι ο χαμένος.

Δε μπορείς απλά να ζείς...ΟΧΙ!
Πρέπει να προβλέπεις, να σχεδιάζεις, να πειθαρχείς στο πλάνο, να στοχεύεις και να επιτυγχάνεις.

Και τι γίνεται λοιπόν όταν δε τα κάνεις όλα αυτά?

Αρχικά τρώς γκρίνια...για την ανωριμότητα και την "αλλού γι' αλλού " προσέγγιση σου.
Μετα βρίσκεσαι παγιδευμένος στις επιλογές κάποιων άλλων που εσύ συμφώνησες να ακολουθήσεις χωρίς να θυμάσαι καν το γιατί, έτσι κι αλλιώς δεν είχε τότε σημασία και τέτοια.

Είναι κοινωνιολογικά ενδιαφέρον πάντως να παρατηρήσει κανείς πως οι άνθρωποι που δεν ακολουθούν τη ρότα "σχεδιάζω τη ζωή μου, επενδύω, προβλέπω" γίνονται μικρές μαριονετούλες των ανθρώπων που ενώ σχεδιάζουν για τον εαυτό τους σε συμπεριέλαβαν και εσένα μέσα στα πλάνα τους. Ή ακόμα καλύτερα έχουν σχεδιάσει για σένα , χωρίς εσένα...(γονείς συνήθως οι εγκληματίες σε αυτό)

Αναρωτιέμαι πως αντέχουν να κοιμούνται όλοι αυτοί με τις προδιαγεγραμμένες ζωές...τις ζωές που ελέγχουν κάποιοι άλλοι...
Μάλλον αυτοί που το αντιλαμβάνονται δεν κοιμούνται καλά.
Άλλοι βολεύονται , άλλοι συμβιβάζονται και άλλοι γουστάρουν το έτοιμο, το εύκολο, το μαμίσιο, το παραδοσιακό....

Νιώθω μια ξαφνική ανάγκη να τα πάρω όλα στα χέρια μου και να τα πετάξω....όλα...χαχαχαχα
Δεν έχω τι να τις κάνω όλες αυτές τις προίκες που μου δώσατε.

Πάντα θα γυρνάω πίσω σε αυτή την τόσο σοφή κουβέντα της μάνας Λέφης...
Να χωράει η ζωή σου σε μια βαλίτσα, μην αγοράζεις πολλά πράγματα, μη δεσμεύεσαι με πολλά...για να μπορείς όταν θες να τη γεμίσεις και να φύγεις..Τόσα , όσα χρειάζεσαι...

Όσο μεγαλώνω τόσο καταλαβαίνω την αξία αυτής της κουβέντας. Τόσα πρέπει να είναι τα μπαγάζια μας...Μια βαλίτσα.

Σπίτια, νοίκια, εξοχικά, καρίερες, πλάνα, τα δάνεια και το προσωπικό ξεπούλημα που κάνεις για να τα έχεις όλα αυτά ....να πάνε στα τσακίδια...

Εγώ χρειάζομαι μια βαλίτσα... και στο λέω θα τα χωρέσω όλα αυτά που θέλω εκεί...