Avatar, 3D και τέτοια...

Πήγα την Παρασκευή να δώ ταινία που έχει σπάσει τα ταμεία, που όλοι μου οι φίλοι και γνωστοί εκθειάζουν εδώ και κανα μήνα. Περί Avatar ο λόγος...

Με παιδικό ενθουσιασμό περίμενα να πάω να δώ την "ταινία της δεκαετίας" το "ανεπανάληπτο 3D υπερθέαμα" και τα λοιπά που έχουμε ακούσει όλοι...

Και την είδα που λές...

Και δεν ήταν τίποτα απο αυτά που φανταζόμουν...Εδώ να πώ πως ουδέποτε συχτίρισα για τη διάρκεια του έργου και δεδομένου ότι το είδα και στη βραδυνή παράσταση θεωρώ πως το Αvatar βλέπεται με ευκολία και δεν κουράζει.

Το story απλό και κοινότυπο. Λίγο η ιστορία της Pocahontas, με λίγο απο Bicentennial Man και τον τελευταίο των Μοϊκανών. Τα μηνύματα , τάχαμ δήθεν για το περιβάλλον και την ανθρωπότητα- επιφανειακά και εύπεπτα. Η μουσική χλιαρή...κλασσικό soundtrack με απαλά ααααα και εεεεεεεε...
Παρόλ' αυτά το περιεχόμενο της ταινίας υπηρετεί τέλεια το έργο ώς κατασκευή...Αλλά αυτό ήταν το θέμα μας???

Έχοντας ξαναδεί 3D στη Disneyland και την Eurodisney, η εμπειρία ήταν γνώριμη, συνεπώς δεν είχα και αυτόν τον πρώτο ενθουσιασμό της εικόνας με πραγματική προοπτική...

Είχα ακούσει για τα ασύληπτα χρώματα και τις μαγικές εικόνες.... Αυτό που έχω να πώ εκ των υστέρων είναι πως όσο φοβερό και να είναι το εφέ στο green room του Avatar είναι ακόμα πιο συγκλονιστικό να βλέπεις αυτά τα χρώματα και ακόμα ομορφότερα στα ντοκιμαντέρ του David Attenborough. Με τα πολλά ναι το ήξερα ότι μπορούσατε να αποτυπώσετε ψηφιακά τα λουλούδια και τα χρώματα που υπάρχουν στη φύση. Δεν είχα αμφιβολία. Τα βλέπω χρόνια τώρα στα animation έργα, στο Button και τα αντίστοιχα, σε όλα τα video games τύπου Halo. Και ναι στο Avatar ήταν πιο ολοκληρωμένα ίσως αλλά ρε παιδί μου όταν έχεις δει όλο το βυθό σε fluorescent αποχρώσεις τι να σου κλάσει το ψηφιακό...
(αν δεν είσαι του χώρου δλδ)


Πολύ επιρροή απο Τόλκιν, μια σαλάτα απο πολλές ταινίες φαντασίας για να σερβιριστεί με ΠΟΛΥ διαφήμιση ως η ταινιάρα της δεκαετίας....

Ταινιάρα εγώ δεν είδα. Είδα τον αντίστοιχο Τιτανικό του 2010 χωρίς το δυνατό ερωτικό story. (αν θεωρήσουμε πως ήταν δυνατό)
Μου φαίνεται αλήθεια περίεργο το ότι πήρε στον Cameron 10 ολόκληρα χρόνια να ολοκληρώσει το Avatar ενώ πραγματικά θα μου φαινόταν πιο λογικό να ήταν η ξεπέτα της δεκαετίας με τα περισσότερα λεφτά.

Όταν βγήκα απο το cinema προσπάθησα να είμαι φειδωλή στην κριτική μου καθώς ήθελα να δώσω λίγο χρόνο , να δώ τη γεύση που θα μου είχε αφήσει το πρωί.

Ε, η πρωινή γεύση ήταν χειρότερη της βραδυνής. Δεν μου έμεινε τίποτα. Μια ταινία με χιλιοειπωμένο story, αυτονόητα μηνύματα και cast της πλάκας. Νιώθω πως δεν ανέβασε τον πήχη της τεχνολογίας αλλά απλά αποτύπωνει την υπάρχουσα κατάσταση.

Δεν ξέρω αν οι προσδοκίες μου ήταν πολύ μεγαλύτερες και γιαυτό απογοητέυτηκα..Δεν ξέρω αν απλά είχα τσιμπίσει απο την υπερπροώθηση της ταινίας...Ξέρω μόνο πως δε μου είπε τίποτα...

Δεν είδα δυνατές ερμηνείες, δεν άκουσα μαγική μουσική, δεν συγκινήθηκα με την ιστορία, δεν συγκλονίστηκα με τα χρώματα και την ψηφιακή τους αποτύπωση...Μου φάνηκαν όλα εύπεπτα, αυτονόητα και γνώριμα...

Δε νομίζω έτσι κι αλλιώς πως θα γινόταν να μείνω ευχαριστημένη με ένα έργο που δεν έχει ευφάνταστο story ή έστω δυνατές ερμηνείες...ίσως εκεί να στηρίζεται η αντίδραση μου...

Χαίρομαι που το 3D γίνεται μαζικό και δίνεται η ευκαιρία σε όλους απ'άκρη σ'άκρη να ζήσουν αυτήν την εμπειρία αλλά ελπίζω αυτά περί αντικατάστασης του κλασσικού film με το 3D να μην ισχύουν...
Ναι το 3D στα θρίλερ, τα sci-fi, τα ντοκυμαντέρ (του Discovery) και τις περιπέτειες. Αλλά δεν είναι πως μας έλειπε η προοπτική και τα εφέ απο τα κοινωνικά δράματα, τις βιογραφίες ή τα κομεντί.

Είμαι πεπεισμένη πως στα 3D έργα που θα ακολουθήσουν θα γίνουν ακόμα μεγαλύτερα τεχνολογικά και κινηματογραφικά θαύματα και η αλήθεια είναι πως τα περιμένω ακόμα πιο πεινασμένη γιατί εγώ δεν μπόρεσα να χορτάσω με τη hollywoodιανή σαλάτα...

Amen...

Η ΔΕΗ σας...

Δευτέρα 11/01...δύσκολη μέρα στη δουλεία...περπατώντας σπίτι σκέφτομαι πως το μόνο που θέλω είναι να μαγειρέψω μακαρόνια με κιμά -αφού η συνάδελφος μου στη δουλειά μου είχε δώσει σε ταπεράκι μια κόκκινη σάλτσα σπιτική- να κάνω μπάνιο και να αράξω στον καναπέ μου χαζέυοντας...
Νιώθω εξαντλημένη, είμαι στην τσίτα και θέλω απλά να χαλαρώσω..

Φτάνω σπίτι για να συνειδητοποιήσω πως η ΔΕΗ μου έχει κόψει το ρεύμα!
Ναι δεν το έχω πληρώσει, ναι τους χρωστάω 250 ευρώ, το παραδέχομαι...

Αλλά είναι δυνατόν να σου κόβουν το ρεύμα χειμωνιάτικα χωρίς να σου δίνουν κάν την επιλογή να τους πληρώσεις μόλις γυρίσεις σπίτι? Ναι, κόψτε το αλλά δώστε μου τη γαμημένη επιλογή να σας πληρώσω στις 18:00 και να μου το επαναφέρετε την ίδια μέρα... και όχι να πρέπει να περιμένω να έρθει η επόμενη...

Στην τελική ρε φίλε δώστε μου μια διορία...Στείλτε μου απειλητικό γράμμα πως θα μου το κόψετε σε 5 μέρες αν δε σας πληρώσω...Μην το κόβετε απλά...

ΤΙΠΟΤΑ σε αυτή τη χώρα δεν είναι προσαρμοσμένο για τον εργαζόμενο!ΤΙΠΟΤΑ!Ή έχεις νοικοκυρά να προλαβαίνει τις δημόσιες υπηρεσίες ή παίρνεις μίση μέρα άδεια απο τη δουλειά σου για να εξυπηρετηθείς ή τους γράφεις στα αρχίδια σου και τελικά τον πίνεις...

Και φυσικά αν καταφέρεις να επαναφέρεις το ρεύμα επιτόπου τότε λέει διώκεσαι ποινικά...Δηλάδή γυρνάς μετά τη δουλειά στο σπίτι, σου έχουν κόψει το ρεύμα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να στο επαναφέρουν, δεν μπορείς να κάνεις μπάνιο (γιατί έχεις θερμοσίφωνα), δεν μπορείς να μαγειρέψεις, δεν μπορείς να ανάψεις το ηλεκτρικό σώμα να ζεσταθείς (γιατί έχεις και κεντρικλη θέρμανση και παλία κουφώματα) πρέπει να πετάξεις και όλα σου τα τρόφιμα (ακόμα και αν πήγες super market την προηγούμενη)και αν το επαναφερεις μόνος σου για να σώσεις τουλάχιστον τα 80 έυρω που έδωσες στο super market τότε παίζει να σε πιάσουν και να πληρώσεις και πρόστιμο....

Ποιά λογική κρύβεται πίσω απο αυτό?

Δεν περίμενα ποτέ να μου λείψουν και να εκτιμήσω την αξία των απειλητικών γραμμάτων της British Gas....τότε ένιωθα όταν τα λάμβανα -πως μου επιτίθονται ψυχολογικά όπως σε αυτή την περίπτωση http://www.out-law.com/page-9826 -τώρα καταλαβαίνω πως με έβγαζαν απο τη δύσκολη θέση του να γυρίσω σπίτι μου και να βιώσω αυτό που βίωσα προχτές...

Και ναι είμαι ένας άνωριμος πολίτης που χρειάζομαι προειδοποιήση και υπενθύμιση και δεν περνάω τη μέρα μου να σκέφτομαι αν πλήρωσα όλες αυτές τους δημόσιες νυχτερίδες που συντηρώ με όλα αυτά που μου κρατάτε κάθε μήνα!!!!

What will be, shall be...

Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να πουν την αλήθεια τους...Καταλαβαίνω δηλαδή, μπορώ να φανταστώ πολλούς λόγους αλλά δεν καταλαβαίνω πως, άνα τα χρόνια, κυριάρχησε ο φόβος της έκθεσης έναντι της αλήθειας.

Γιατί φοβούνται τόσο οι άνθρωποι να πουν αυτούν που βλέπουν και νιώθουν...

Πώς μας έπεισαν οτι είναι καλύτερα να κρατάμε τους τύπους, την εικόνα που "πρέπει" αντί να πούμε το αληθινό?Γιατί νομίζουμε ότι τα καταφέρνουμε όταν απλά λέμε αυτο που θέλουν οι άλλοι να ακούσουν?

Βαρέθηκα να υποκρίνομαι πως δεν βλέπω ότι μου λένε παπαριές.
Δε μπορώ να συνεχίσω στην πρόωθηση της συνωμοσίας τους...

Αλήθεια σου λέω βαρέθηκα να γνέφω συγκαταβατικά ενώ διαφωνώ προκειμένου να μην προσβάλω...
Μαλακίες...

Κάποιοι απο μας μεγαλώνουμε να πιστεύουμε πως η ζωή μας θα εξελιχθέι ώς εξής..
Θα τελειώσεις το σχολείο, θα σπουδάσεις, θα δουλέψεις, θα βρείς τον άνθρωπο σου, θα κάνεις οικογένεια, θα μεγαλώσεις τα παιδιά σου, θα βγείς σε σύνταξη και θα χαίρεσαι τα εγγόνια σου και μετά bye bye..

Εγώ μεγάλωσα με αυτό το κοινωνικό μοντέλο ζωής...
Αλλά αλήθεια δε μου ταιριάζει καθόλου.

Γιατί πολύ απλά δεν πιστέυω πως τίποτα στη ζωή μας μένει τόσο σταθερό για να δεσμευόμαστε επίσημα, νομικά και τάχαμ δήθεν εφόρου ζωής ...

Προσπαθώ να καταλάβω πως γίνεται να μας έχει γίνει τόσο μεγάλη ανάγκη η δέσμευση. Το επ' αορίστου συμβόλαιο και το δημόσιο για την επαγγελματική σταθερότητα..
Ο γάμος και η οικογένεια για την συναισθηματική σταθερότητα...Το σπίτι για την στεγαστική σταθερότητα...Σε όλα, μια θέση ασφάλειας και σταθερότητας...

Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζω αγχώνονται να αποκτήσουν κάτι απ'όλα αυτά...
Και λογικό είναι αν το σκεφτείς.
Δεν τους είπε ποτέ κανείς πόσο μεγάλη παγίδα είναι να επαναπάυεσαι.

Και εδώ ερχόμαστε σε αυτό που σκέφτομαι....στο οτι οι άνθρωποι δε λένε την αλήθεια...

Δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν άνθρωπο που δούλευε 30-40 χρόνια στην ίδια δουλειά να λέει πόσο βαρετή υπήρξε η καθημερινότητα του , δεν έχω ακόυσει ποτέ να λέει καμμιά μάνα πόσο τσιμπούκι έγινε η ζωή της όταν απέκτησε 1 και 2 και 3 παιδιά, δεν έχω ακούσει ποτέ κανένα μεσήλικα να λέει πόσο κουράζεται να κρατάει τα εγγόνια του...

Ίσως εγώ να μην εκτεθειμένη σε τέτοιους ανθρώπους αλλά δεν συναντάς και πολύ διαφορετικά μοντέλα ζωής στη μπανανία.

Προσοχή! Αντιλαμβάνομαι και υπερασπίζομαι την αγάπη above all.
Πιστέυω φανατικά στη δύναμη της και αντιλαμβάνομαι πώς γίνεται να νομίζουμε ότι αγάπη κρύβεται πίσω τις κινήσεις των περισσότερων.
Απλά νομίζω πως τη χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία...

Αγαπάμε πιο πολύ τους άλλους απ'ότι τον εαυτό μας...
Αγαπάμε τη δόξα, τα χρήματα, τον άντρα/γυνάικα, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας πιο πολύ απο τον εαυτό μας σε τέτοιο κίολας βαθμό που τελικά δεν είμαστε πουθενά.
Χάνουμε την ταυτότητα μας γιατί ποτέ δε τη δημιουργήσαμε ουσιαστικά.
Τρέχουμε να προλάβουμε να τακτοποιήσουμε τη ζωή μας και τελικά δεν τη ζούμε ρε...

Να σπουδάσεις, να δουλέψεις, να παντρευτείς,να κάνεις παιδιά, εγγόνια και περιουσία....

Μαλακίες...
Όταν οι επιλογές σου παίρνονται με βασικό γνωμόνα το σεβασμό και την αγάπη για τον εαυτό σου τότε δε θα είχες λόγο να κρύβεις την αλήθεια.
Γιατί ακόμα και σκατα να είχαν γίνει όλα θα ήταν τόσο μεγάλο μάθημα για σένα, που θα ήθελες να το μοιραστείς με τους υπόλοιπους...

Ίσως οι άνθρωποι να υποκρίνονται και να κρύβονται γιατί δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι ποιοί είναι και τι θέλουν..
Ατελειώτα χρόνια επανάληψης των ίδιων αποτυχημένων μοντέλων. Και κανείς δε μιλάει.Και αυτός που μιλάει είναι αντιεξουσιαστής. Της όποιας εξουσίας.

Μας έχουν ποτίσει με χιλίαδες παραμύθια...Αφήνουμε τους άλλους να καθορίζουν τις ζωές μας. Με τους άλλους να είναι πότε οι γονείς, πότε οι "φίλοι", πότε τα αφεντικά, πότε ο σύντροφος, πότε τα παιδιά/εγγόνια μας, πότε οι γιατροί, πότε αυτοί με τα λεφτά, πότε η θρησκεία, πότε η κοινωνία...

Νομίζουμε πως μέσω της μονιμότητας γενικώς θα βρούμε τη γαλήνη...όμως τη γαλήνη θα τη βρούμε, αν θέλουμε, σε όποια συνθήκη...
Μπορείς να διαλογιστείς στο κέντρο της Νέας Υόρκης και κατα τη διάρκεια της μεγαλύτερης παρέλασης όλου του κόσμου.Γιατί η γαλήνη βρίσκεται μέσα σου.

Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να σου εξασφαλίσει μια πιο ευτυχισμένη ζωή. Τίποτα.Και ξέρεις γιατί? Γιατί δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές ευτυχίας και όλο το υπόλοιπο είναι η προσπάθεια που κάνεις για να της νίωσεις...Αλλα αυτό δεν χωράει πλάνα ή σχεδιασμό.
Αν ακούς εσένα και προσπαθείς συνεχώς να πετάς απο πάνω σου όλα αυτά τα layers φόβου και προτύπων που σου φόρεσαν...ίσως τότε να βίωνεις πιο συχνά ευτυχία...

Και η ευτυχία για τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετική γιαυτό δεν γίνεται να κάνουμε όλοι τα ίδια..

Με έπιασε τρομερή πολυλογία αλλά σκοντάφτω συνέχεια στα ίδια θέματα τον τελευταίο καιρό.Και φοβάμαι πως ακόμα και οι άνθρωποι που αγαπώ και θέλω την ευτυχία τους ξεχνούν/ξέχασαν/θα ξεχάσουν να ρωτήσουν τον εαυτό τους τι θέλουν...
Και θα βρεθούν αποκλεισμένοι σε μια στενή ζωή...Και φοβάμαι μη με πάρει ο ύπνος και μένα βλέπεις..

Θα προσπαθώ να λέω την αλήθεια μου, θα κοιμάμαι μόνο για να ξεκουραστώ, θα με ρωτάω και θα με ακούω, δεν θα βίαζομαι...
Δεν υπάρχει λόγος να βιάζομαι να προλάβω τίποτα. Δεν περιμένω κανένα Γκοντό.
...ότι είναι να 'ρθει , θα 'ρθει...αυτό να θυμάσαι...