Άλλαξα δουλειά...
Έγινε τυχαία...
Στεναχωρέθηκα που άφησα την κάλτσα μου αλλά στο λέω αυτή η δουλειά που ανέλαβα τώρα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου. Βοηθάω...πόσο μου αρέσει να βοηθάω...
Στην καινούρια μου θέση λοιπόν βοηθάω τελοιόφοιτους και απόφοιτους να αποκατασταθούν επαγγελματικά...Βιογραφικά, cover letters, αιτήσεις, αναζητήσεις και απ'ότι φαίνεται ψυχολογική υποστήριξη σε nosy γονείς.
Αγχωμένη μητέρα καλεί στη γραμμή μου. Το σηκώνω και λέω το ποιήμα.
Η αγχωμένη μητέρα μου συστήνεται, λέγοντας μου πως ο γιός της είναι χωρίς δουλειά, ψάχνει και σας παρακλώ βοηθήστε τον. "Βεβαίως" της απαντώ "αυτή είναι η δουλειά μας εξάλλου".
"Πείτε του πως μπορεί να περάσει όποτε θέλει απο το γραφείο μας ή να με πάρει τηλέφωνο να κανονίσουμε κάποιο ραντεβού".
Η αγχωμένη μητέρα με ενημερώνει πως ο γιός είναι καθ'οδόν και εντός ολίγου θα εμφανιστεί στο γραφείο μας....
Συνεχίζει λέγοντας πως ο γιός έχει δυσκολευτεί να βρεί δουλειά και πως η οικογένεια είναι πολύ αγχωμένη για το μέλον του παιδιού. Εγω όπως φαντάζεσαι την ακούω με κατανόηση και προσπαθώ να της εξηγήσω αρχικά πως το γραφείο είναι για τους φοιτητές και όχι για τους γονείς τους, πως δεν είναι σχολείο εδώ συνεπώς θα τα βρώ με το ίδιο το παιδί και τέλος να την καθησυχάσω πως θα κάνουμε ότι μπορούμε για εκείνον..
Όμως έχει κι άλλα να πεί. Μου λέει πως ο γιός είναι ανταγωνιστικός στο σπίτι γιατί "κι εγώ και ο πατέρας και η αδελφή του είμαστε διευθυντές εκεί που δουλέυουμε και αυτός δεν έχει καν δουλειά.."
Ουπς....Η αγχωμένη μητέρα μόλις έβγαλε το πραγματικό θέμα στη φόρα.
Κάνω ότι δεν αντιλαμβάνομαι το ύφος της καθότι η θέση μου δεν επιτρέπει να της πω αυτό που σκέφτομαι..όμως της λέω πως είναι θέμα χρόνου να βρεί κι αυτός το δρόμο του και τα πράγματα είναι δύσκολα στην αγορά κλπ κλπ κλπ.
Μετά από λίγο ακόμα ψυχασθενικό biri biri κλείνουμε το τηλέφωνο.
Συνεχίζω τη δουλειά μου και περιμένω το γιό ανυπόμονα..
Χτυπάει πάλι το τηλέφωνο μου, το σηκώνω...εκεί είναι πάλι η αγχωμένη/ψυχασθενική/nosy μαμά...
"Εγώ είμαι πάλι. Ήθελα αρχικά να σας παρακαλέσω να μην πείτε στο γιό μου πως μιλήσαμε (όχι μην ανησυχείτε..θα του πώ πως τον λυπάμαι μόνο) και κάτι ακόμα...Να βλέπετε, κι εγώ κι ο πατέρας του και ο αδελφός του πιστεύουμε (ΧΑΧΧΑΧΑΧΧΑΧΑ) πως δεν θα έπρεπε στο βιογραφικό του να αναφέρεται πως έχει δουλέψει ως promotion assistant γιατί δεν είναι αυτός ο στόχος του επαγγελματικά"....
Χμ...της λέω πως είναι σημαντικό να φαίνεται πως κάποιος δεν εφησυχάστηκε στα λεφτά των γονιών του για χαρτζιλίκι , πως δούλευε part time ενώ σπούδαζε, πως αν μη τι άλλο την έψαχνε και ήταν ενεργός και έμαθε την αγορά με έναν τρόπο που ίσως του φανεί χρήσιμο στο μέλλον...
Συμφώνησε (ευτυχώς) και το κλείσαμε..
Η μάνα εκτός απο nosy και αγχωμένη..είχε άποψη για το βιογραφικό, για τις επιλογές του γιού της και φυσικά είχε εκείνη και όλη η οικογένεια αποφασίσει την κατέθυνση του παιδιού της...
Μετά απο λίγα λεπτά μπήκε ο γιός. Μου είπε, του είπα..είχε ήδη στείλει ένα μάτσο αιτήσεις, είχε ήδη δουλέψει το βιογραφικό του, ήταν υψηλής βαθμολογίας φοιτητής, ήταν cool άτομο, ήξερε να στέκεται και ήταν έντονα ΝΕΟΣ....
Αυτό ήταν το πιο δυνατό του χαρακτηριστικό...Είναι ΝΕΟΣ!!!
Επειδή λοιπόν είναι νέος, η μάνα ΦΟΒΑΤΑΙ...
Αυτός, όπως πολλά παιδιά στην ηλικία του, θέλει να καθυστερήσει τον corporate εαυτό του που τον πιέζουν να γνωρίσει ....ποιός άλλος?τα οικογενειακά standards βέβαια!! ..και ναι...σαν τους περισσότερους Έλληνες 23άρηδες θα προτιμούσε να είναι άλλο απο αυτό που πρέπει να είναι...
Έχει μια μαμά που χώνεται εκεί που πραγματικά δεν τη σπέρνουν... Η ελληνίδα μάνα που θεωρεί το παιδί της κτήμα της...που ξέρει εκείνη καλύτερα...απ'όλους...
Έμαθα αργότερα πως είναι σύνηθες φαινόμενο να παίρνουν οι γονείς τηλέφωνα...
Στο πανεπιστήμιο???Στα 23, τα 24 και τα 25???
Η ελληνίδα μάνα είναι εκεί...
Να απο που βγαίνουν οι βουτυρομπεμπέδες και οι stepford wives...
