Ψυχαγωγία...

Μόλις συνειδητοποιήσα πως το Σαββατοκύριακο της Πρωτομαγιάς θα έχει ημιτελικό Final Four την Παρασκευή (Ολυμπιακός vs Παναθηναικός), το Σάββατο τελικό κυπέλλου (Ολυμπιακός vs ΑΕΚ) και την Κυριακή τον τελικό του Final Four (Ολυμπιακός ή Παναθηναικός vs Barcelona η CSKA)..

...και αναρωτιέμαι ....

Πόσα λεφτά ρε φίλε κερδίζουν όλοι αυτοί για να σε παλουκώσουν εσένα στον καναπέ σου?

Πόσα βγάζουν οι διοργανωτές, οι ομάδες, οι χορηγοί και σε δεύτερο πιο local επίπεδο οι σουβλατζήδες, οι pizzaρίες, τα περίπτερα (μπύρες, τσιγάρα)...και εσύ τι κερδίζεις ?

Εσύ κερδίζεις ενα 2ώρο ευχαρίστησης και πιθανότατα κάποιους λόγους να "κράζεις" τους αντιπάλους - φίλους για κάποιο καιρό ...καπνίζεις τα κέρατα σου και τρώς σαπίλα for the sake of the game and the boys night!
Το πιο αστείο είναι πως τους έχουν εκπαιδεύσει να είναι ολοκληρωτικό το συναίσθημα αυτό...
και έτσι η κλασσική, "εύπεπτη" διασκέδαση για τη μάζα γίνεται λόγος να είσαι χαρούμενος...

Είναι δυστυχώς αξιολύπητο να περιστρέφεται η ζωή σου γύρω απο την πολιτική ή τη μπάλα ή οτιδήποτε άλλο εσένα δε σε εξελίσσει με οποιοδήποτε τρόπο...

Ομολογώ πως κάποτε έτρεχα κι εγώ στα γήπεδα και όταν δεν έτρεχα , τα έβλεπα στην τηλεόραση...Ταξίδεψα να δώ την ομάδα μου...αλλά είναι αστείο γιατί τελικά δεν κέρδισα τίποτα...ούτε καν εμπειρίες...Και φυσικά κάποια στιγμή σταμάτησαν να με ενδιαφέρουν όλα αυτά...πλάκα είχαν ως τα 20...
Μετά βαρέθηκα να ενισχύω με το χρόνο και τα λεφτά μου διάφορους μαλάκες που βγάζουν λεφτά τάχαμ δήθεν για την προσωπική μου ψυχαγωγία...
Βέβαια κάπως έτσι λειτουργεί και ο κινηματογράφος ...με τη διαφορά ότι ένα έργο μπορεί να είναι life changing...ενώ αντίστοιχα πόσο life changing μπορεί να είναι μια εμπειρία στο γήπεδο? εκτός και αν ήσουν στο Καραισκάκη το '81..

Be a critical viewer..μη μασάς απλά ότι σου πετάνε...ο αθλητισμός είναι πιο ωραίος όταν τον κάνεις όχι όταν τον βλέπεις...

Η βαλίτσα

Ωραία!
Μπήκαμε επίσημα και στην άνοιξη...τώρα να περιμένω και την αγαπημένη μου πρωτομαγιά και βούρ για το καλοκαίρι.

Πήγα να ξεκινήσω αυτό το κείμενο χωρίς πολύ γκρίνια....αλλά δεν τα κατάφερα...

Αλλά λέω για αλλαγή να μη γκρινιάξω για την Ελλάδα σήμερα (παρόλο που σκοπεύω σε επόμενη ανάρτηση να σχολιάσω τον απόλυτο σουρεαλισμό του έλληνα στο καράβι...)αλλά για τη μαύρη μου τη μοίρα, τις λανθασμένες μου επιλογές, τις παγίδες που σαν βλάκας βούτηξα μέσα, την ανικανότητα μου να χειριστώ το οτιδήποτε μα κυρίως για όλα εκείνα που με μπλοκάρουν απο το να ονειρεύομαι και συνεπώς να πραγματοποιώ.

Ναι ναι ...εννοείται πως κατηγορώ και την κοινωνία για την καταπίεση και την Ελλάδα για την έλλειψη ερεθισμάτων και όλους τους "άλλους"...("L'enfer, c'est les Autres." Jean-Paul Sartre)

Αλλά η ευθύνη είναι όλη δικιά μου. Η ευθύνη των γρήγορων επιλογών , των αποφάσεων που πάρθηκαν στη στιγμή, η ευθύνη της απόλυτης αδιαφορίας για τα πάντα που αφορούν το μέλλον.
Δεν αποποιούμαι τίποτις...αδιαφορώ για το μέλλον ...είναι πολύ μακριά...
When it comes to society/reality/greek mentality, αυτός που ζεί το παρόν (ή που προσπαθεί τουλάχιστον) είναι ο χαμένος.

Δε μπορείς απλά να ζείς...ΟΧΙ!
Πρέπει να προβλέπεις, να σχεδιάζεις, να πειθαρχείς στο πλάνο, να στοχεύεις και να επιτυγχάνεις.

Και τι γίνεται λοιπόν όταν δε τα κάνεις όλα αυτά?

Αρχικά τρώς γκρίνια...για την ανωριμότητα και την "αλλού γι' αλλού " προσέγγιση σου.
Μετα βρίσκεσαι παγιδευμένος στις επιλογές κάποιων άλλων που εσύ συμφώνησες να ακολουθήσεις χωρίς να θυμάσαι καν το γιατί, έτσι κι αλλιώς δεν είχε τότε σημασία και τέτοια.

Είναι κοινωνιολογικά ενδιαφέρον πάντως να παρατηρήσει κανείς πως οι άνθρωποι που δεν ακολουθούν τη ρότα "σχεδιάζω τη ζωή μου, επενδύω, προβλέπω" γίνονται μικρές μαριονετούλες των ανθρώπων που ενώ σχεδιάζουν για τον εαυτό τους σε συμπεριέλαβαν και εσένα μέσα στα πλάνα τους. Ή ακόμα καλύτερα έχουν σχεδιάσει για σένα , χωρίς εσένα...(γονείς συνήθως οι εγκληματίες σε αυτό)

Αναρωτιέμαι πως αντέχουν να κοιμούνται όλοι αυτοί με τις προδιαγεγραμμένες ζωές...τις ζωές που ελέγχουν κάποιοι άλλοι...
Μάλλον αυτοί που το αντιλαμβάνονται δεν κοιμούνται καλά.
Άλλοι βολεύονται , άλλοι συμβιβάζονται και άλλοι γουστάρουν το έτοιμο, το εύκολο, το μαμίσιο, το παραδοσιακό....

Νιώθω μια ξαφνική ανάγκη να τα πάρω όλα στα χέρια μου και να τα πετάξω....όλα...χαχαχαχα
Δεν έχω τι να τις κάνω όλες αυτές τις προίκες που μου δώσατε.

Πάντα θα γυρνάω πίσω σε αυτή την τόσο σοφή κουβέντα της μάνας Λέφης...
Να χωράει η ζωή σου σε μια βαλίτσα, μην αγοράζεις πολλά πράγματα, μη δεσμεύεσαι με πολλά...για να μπορείς όταν θες να τη γεμίσεις και να φύγεις..Τόσα , όσα χρειάζεσαι...

Όσο μεγαλώνω τόσο καταλαβαίνω την αξία αυτής της κουβέντας. Τόσα πρέπει να είναι τα μπαγάζια μας...Μια βαλίτσα.

Σπίτια, νοίκια, εξοχικά, καρίερες, πλάνα, τα δάνεια και το προσωπικό ξεπούλημα που κάνεις για να τα έχεις όλα αυτά ....να πάνε στα τσακίδια...

Εγώ χρειάζομαι μια βαλίτσα... και στο λέω θα τα χωρέσω όλα αυτά που θέλω εκεί...

ΙΣΤΕΡ..

Όσοι με γνωρίζουν μάλλον ξέρουν πως το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη καταπίεση που νιώθω απο τον κατά τ'άλλα πολύ cool (χά!) ορθόδοξο Χριστιανισμό.

Τα απαίσια έθιμα όπως σουβλίζω ένα κακόμοιρο ζώο γιατί έτσι γουστάρω να κάνω και χορεύω Πάριο τραβόντας πετσούλες απο το αρνί που στροβιλίζει, τρώω σαν κτήνος στη λήξη της νηστείας (που κάνω μόνο στα τυπικά δλδ λάδι, βούτυρο ,αβγό και γάλα) και βάζω τα καλά μου για να πάω να προσκυνήσω τον επιτάφειο (χα!) αλλά αν έχω περίοδο στέκομαι απέξω γιατί είναι αμαρτία (sorry dear god ) δεν έχουν απολύτως καμμία λογική.
Είναι μια ανέλπιδη προσπάθεια να εισάγουν την παράδοση και τη θρησκεία στις κτηνώδεις και άπληστες ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου/Έλληνα.

κάτι σαν κι αυτό...
Θέλω να τρώω σαν παχύσαρκο κτήνος αλλά θέλω να ζητήσω άφεση απο τον καλό θεούλη για όλες τις αμαρτίες που διαπράττω καθημερινά. (όχι γι' αυτά που δεν παραδέχομαι μόνο για τα προφανή)
Επίσης θέλω να ξενυχτήσω το βράδυ του Επιταφίου, να πιώ μπόμπες στο clubάκι του νησιού που βρέθηκα και το Σάββατο το πρωί θα πάω να κοινωνήσω...έλα μωρέ τώρα , θα καταλάβει ο θεός....
Μια τελευταία χάρη θέλω ρε Θεέ...Μπορεί να πάρει το final four ο Θρύλος?

Δεν χρειαζόμαστε καμμία αφορμή για να καταλάβουμε πως μπαίνει η άνοιξη, είναι ολοφάνερο! (γιατί άκουσα πως το πάσχα χρησιμεύει στο διαχωρισμό των εποχών) ...και στην τελική αν ψάχνουμε αφορμή για άδεια γιατί πρέπει να κλαίμε το νεκρό και μετά να χαρούμε με την ανάσταση του? Ας το πούμε προ-άνοιξη , ας καθιερώσουμε το πικνικ με barbeque (γιατί γουστάρει ο έλληνας το ψητό) και ας περιμένουμε να έρθει η Πρωτομαγιά για τον επίσημο εορτασμό...

Εγώ εφέτο θα πάω σε νησί με φίλους για support , ολονύχτια biribiria και το Αιγαίο....

Bowling for Ρέντη...

Τα σχόλια του τύπου "τι απογίναμε", "που καταντήσαμε", "που φτάσαμε" κλπ μου τη δίνουν στα νεύρα. Τι ακριβώς σου φαίνεται περίεργο...αλήθεια!
Αναφέρομαι στον 19χρονο που μπήκε με τα 2 όπλα στο σχολείο του ΟΑΕΔ , πυροβόλησε 3 ανθρώπους και μετά γύρισε το όπλο στον εαυτό του και απ'οτι λένε οι τελευταίες πληροφορίες υπέκυψε στα τραύματα του. Τώρα ξεκινάει η απόλυτη φαρσοκωμωδία του "εξοστρακισμού". Τι είχε το παιδί, τι λένε οι συμμαθητές, τι λένε οι δάσκαλοι, τι λέει ο διευθυντής, τι έκαναν οι γονείς ,ευθύνες στην πουτάνα την κοινωνία κλπ.

Δεν αστειεύομαι...περίμενε και θα δείς.

Ο Αρναούτογλου είπε πρωινιάτικα πως θα πρέπει να βάλουν ανιχνευτή μετάλλων στα σχολεία. Αυτή είναι η λύση του Γρηγόρη. Η λύση του προβλήματος είναι να περνάνε απο έλεγχο τα παιδιά...Α ρε κατακαημένε τηλεοπτικέ παρουσιαστή...

Αντί λοιπόν να περάσουμε ένα μήνα να ακούμε τον κάθε αμόρφωτο και συντηρητικό βλάκα να λέει την άποψη του ας αναλογιστούμε για λίγο το σύστημα της Παιδείας σε αυτή την τριτοκοσμική χώρα που ζούμε, το θέμα της μετανάστευσης (καθότι πριν απο λίγο διάβασα πως ο δράστης ήταν Ρώσος), το θέμα του bullying (εκφοβισμού) στα σχολεία, την έλλειψη ενημέρωσης στα σχολεία σχετικά με τη ψυχολογία του ατόμου όπως επίσης και την έλλειψη υποστήριξης απο καταρτισμένους ανθρώπους... Ίσως έτσι καταλάβουμε τους λόγους που κάποιος φτάνει στο σημείο να παρει ένα όπλο και όποιον πάρει ο χάρος...

Δεν είμαι ειδική , ούτε ξέρω το γιατί το παιδί ήθελε να εκδικηθεί με το χειρότερο τίμημα τους συμμαθητές του..το σχολείο κλπ..
Δεν είναι δύσκολο απο την άλλη βέβαια, να σκεφτείς πως ένας άνθρωπος που φτάνει σε αυτό το σημείο έχει υπάρξει πρώτα θύμα κάποιας άλλης κατάστασης που ευθυνόμαστε όλοι.

Είμαστε άσχετοι και απληροφόρητοι στα θέματα του εκφοβισμού απο "παληκαράδες" και "ψευτόμαγκες" στα σχολεία, ενώ σε χώρες όπως η Αγγλία το συγκεκριμένο θέμα απασχολεί κάθε νέο γονιό και προσπαθεί με ενημέρωση και υποστήριξη στα σχολεία να αντιμετωπιστεί.

Και μη μου πείς πως τώρα το βλέπουμε στη Ελλάδα , που υπάρχουν περισσότεροι μετανάστες γιατί νομίζω όσο πίσω και να πας σίγουρα θυμάσαι 1-2 συμμαθητές σου , που το έπαιζαν οι μάγκες του σχολείου με δικτατορικές ιδιότητες και διάφορες μεθόδους εκφοβισμού.. (το κολωνάτο, τα συνθήματα , τα γιαούρτια, η κοροιδία...)
Όλα αυτά , που συνήθως αντιμετωπίζονται ώς "ελα μωρέ παιδιά είναι το παράκαναν μια φορά" μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό στη ψυχολογία αυτού που κοροιδεύουν-περιθωριοποιούν- φοβίζουν.

Δυστυχώς σε αυτή τη χώρα η λέξη πρόβλεψη είναι άγνωστη. Πρέπει πρώτα να καεί η Πάρνηθα και η Ηλεία για να σκεφτούμε τα μέτρα πυρόσβεσης, πρέπει πρώτα να πεθάνει ένα αθώο παιδί για να σκεφτούμε την εκμετάλευση της εξουσίας και τη διαφθορά της Ε.Α, πρέπει πρώτα να σκάσει το Βατοπέδιο, τα ομόλογα, οι κουμπάροι, ο Ζαχόπουλος κλπ για να σκεφτούμε να αντιμετωπίσουμε τη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα. Πρέπει πρώτα να απειληθούν όλοι οι δημοσιογράφοι ( ή όπως τόσο πετυχημένα γράφει το troktiko οι δημοσιοκάφροι) για να σκεφτούμε τη λογοκρισία, τη διαφθορά στα ΜΜΕ.
Πρέπει πρώτα να γίνει το εθνικό μας Columbine για να αντιμετωπίσουμε τα ΤΕΡΑΣΤΙΑ προβλήματα στα σχολεία...

Στεναχωριέμαι για τοςυ αθώους που παλέυουν στο νοσοκομείο, στεναχωριέμαι για τα παιδιά που το είδαν να συμβαίνει , στεναχωριέμαι για τους γονείς που κλαίνε το γιό τους (με ντροπή πιθανόν) ...και στεναχωριέμαι για το δράστη... που έφυγε αβοήθητος , απογοητευμένος, με μίσος και αγανάκτηση απέναντι σε ένα σάπιο σύστημα που πνίγει τους αδύναμους..

...ο κόσμος δεν αλλάζει αλλά μεταρρυθμίζεται...

Αξίζει να διαβάσεις τι κατήγγειλε η Αικατερίνη Γκουλίωνη , λίγο πριν βρεθεί νεκρή κατά τη μεταφορά της σε άλλες φυλακές...

Καταγγελία προς τον συνήγορο του πολίτη
της κρατούμενης Γκουλιώνη Αικατερίνης

Ελεώνας Θηβών (20-02-09),

Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστών, για να μπορέσω να ζήσω.
Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.
Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ' απόκρυφα σημεία του σώματός μου.
Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:
Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν' ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα να' μαι το τελευταίο σκουπίδι.
Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να...αυτοκτονήσω μ' αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ' το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.
Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ' έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους...
Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη...νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.
Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ' εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.
Στην απομόνωση με έκλεισαν σ' εάν κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να' ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.
Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.
Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.
Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποιά «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλαλ τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.
Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και ανγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα Δανιηλίδου Χαρίκλεια ει΄ναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.
Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ' όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.
Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ' όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ' εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν...
Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση -ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.
Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.
Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριοι της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε...
Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.
Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμό του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.
Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τοςυ επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.
Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.
Γκουλιώνη Κατερίνα

Το γηροκομείο...

Δύο κινεζικής προέλευσης καλλιτέχνες , ο Sun Yuan και Peng Yu παρουσιάζουν αυτήν την περίοδο στη Saatchi Gallery του Λονδίνου κάτι πραγματικά μοναδικό.

13 παγκόσμιοι ηγέτες (ή καλύτερα 13 φιγούρες που θυμίζουν παγκόσμιους ηγέτες) σε 13 αναπηρικές καρέκλες τριγυρίζουν αποπροσανατολισμένοι σε συνθήκες που θυμίζουν γηροκομέιο..

Οι S.Yuan και P.Yu είναι δύο απο τους πιο "αντιφατικούς" καλλιτέχνες της Κίνας , ιδιαίτερα γνωστοί για τα υλικά που χρησιμοποιούν στα έργα τους, όπως αληθινό ανθρώπινο λίπος, πτώματα παιδιών και ζώα. Παίζουν με την αντίληψη , το θάνατο και την ανθρώπινη κατάσταση/συνθήκη.

Στο "Γηροκομείο " (Old Persons Home), οι δύο καλλιτέχνες παρουσιάζουν με έναν ιδιαίτερα grotesque τρόπο 13 σακάτηδες και ανίκανους γέροντες που ύποπτα θυμίζουν παγκόσμιους ηγέτες. Τοποθετημένοι σε ηλεκτρικές αναπηρικές καρέκλες , οι ξεδοντιάρηδες, σταφιδιασμένοι και ξεμωραμένοι γέροι, βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης προς τιμήν της παγκόσμιας διαμάχης. Οι γέροι λοιπόν τσουλάνε με τα καροτσάκια τους αριστερά και δεξιά, σε ρυθμό χελώνας, πέφτοντας ο ένας πάνω στον άλλο (σαν συγκρουόμενα αυτοκινητάκια στο λούνα πάρκ) και δείχνουν αποπροσανατολισμένοι, μόνοι και αβοήθητοι...
Με αυτόν τον τρόπο οι Ασιάτες θέλουν να παρομοιάσουν το "θάνατο" των Ηνωμένων Εθνών...

Όταν βρέθηκα μέσα στον χώρο έμεινα χαζεμένη για κάποια λεπτά. Η εικόνα των αναπήρων γέρων απο μόνη της, προτού διαβάσω το συμβολισμό του έργου, ήταν μοναδικά δυνατή.
Οι λεπτομέρειες στα σώματα και τα πρόσωπα των γέρων ήταν συγκλονιστικά αληθοφανείς , τόσο που έκανε τα εκθέματα του Madame Tussauds να μοιάζουν με προχειροδουλειές.

Η σημειολογεία του έργου αντίστοιχα ενδιαφέρουσα με την εικόνα. Ο σταφιδιασμένος γέρος που του τρέχουν τα σάλια, με το απλανές βλέμμα της γεροντικής άνοιας, ντυμένος με τα ρούχα της εξουσίας , περιπλανώμενος και αποπροσανατολισμένος σαν το ξεμωραμέν0, σακάτη και άλλοτε δυνατό οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών..

Το σώμα που γερνάει, το σώμα που γίνεται ανίκανο, που γίνεται έρμαιο των φυσικών περιορισμών...τα Ηνωμένα Έθνη...