What will be, shall be...

Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να πουν την αλήθεια τους...Καταλαβαίνω δηλαδή, μπορώ να φανταστώ πολλούς λόγους αλλά δεν καταλαβαίνω πως, άνα τα χρόνια, κυριάρχησε ο φόβος της έκθεσης έναντι της αλήθειας.

Γιατί φοβούνται τόσο οι άνθρωποι να πουν αυτούν που βλέπουν και νιώθουν...

Πώς μας έπεισαν οτι είναι καλύτερα να κρατάμε τους τύπους, την εικόνα που "πρέπει" αντί να πούμε το αληθινό?Γιατί νομίζουμε ότι τα καταφέρνουμε όταν απλά λέμε αυτο που θέλουν οι άλλοι να ακούσουν?

Βαρέθηκα να υποκρίνομαι πως δεν βλέπω ότι μου λένε παπαριές.
Δε μπορώ να συνεχίσω στην πρόωθηση της συνωμοσίας τους...

Αλήθεια σου λέω βαρέθηκα να γνέφω συγκαταβατικά ενώ διαφωνώ προκειμένου να μην προσβάλω...
Μαλακίες...

Κάποιοι απο μας μεγαλώνουμε να πιστεύουμε πως η ζωή μας θα εξελιχθέι ώς εξής..
Θα τελειώσεις το σχολείο, θα σπουδάσεις, θα δουλέψεις, θα βρείς τον άνθρωπο σου, θα κάνεις οικογένεια, θα μεγαλώσεις τα παιδιά σου, θα βγείς σε σύνταξη και θα χαίρεσαι τα εγγόνια σου και μετά bye bye..

Εγώ μεγάλωσα με αυτό το κοινωνικό μοντέλο ζωής...
Αλλά αλήθεια δε μου ταιριάζει καθόλου.

Γιατί πολύ απλά δεν πιστέυω πως τίποτα στη ζωή μας μένει τόσο σταθερό για να δεσμευόμαστε επίσημα, νομικά και τάχαμ δήθεν εφόρου ζωής ...

Προσπαθώ να καταλάβω πως γίνεται να μας έχει γίνει τόσο μεγάλη ανάγκη η δέσμευση. Το επ' αορίστου συμβόλαιο και το δημόσιο για την επαγγελματική σταθερότητα..
Ο γάμος και η οικογένεια για την συναισθηματική σταθερότητα...Το σπίτι για την στεγαστική σταθερότητα...Σε όλα, μια θέση ασφάλειας και σταθερότητας...

Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζω αγχώνονται να αποκτήσουν κάτι απ'όλα αυτά...
Και λογικό είναι αν το σκεφτείς.
Δεν τους είπε ποτέ κανείς πόσο μεγάλη παγίδα είναι να επαναπάυεσαι.

Και εδώ ερχόμαστε σε αυτό που σκέφτομαι....στο οτι οι άνθρωποι δε λένε την αλήθεια...

Δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν άνθρωπο που δούλευε 30-40 χρόνια στην ίδια δουλειά να λέει πόσο βαρετή υπήρξε η καθημερινότητα του , δεν έχω ακόυσει ποτέ να λέει καμμιά μάνα πόσο τσιμπούκι έγινε η ζωή της όταν απέκτησε 1 και 2 και 3 παιδιά, δεν έχω ακούσει ποτέ κανένα μεσήλικα να λέει πόσο κουράζεται να κρατάει τα εγγόνια του...

Ίσως εγώ να μην εκτεθειμένη σε τέτοιους ανθρώπους αλλά δεν συναντάς και πολύ διαφορετικά μοντέλα ζωής στη μπανανία.

Προσοχή! Αντιλαμβάνομαι και υπερασπίζομαι την αγάπη above all.
Πιστέυω φανατικά στη δύναμη της και αντιλαμβάνομαι πώς γίνεται να νομίζουμε ότι αγάπη κρύβεται πίσω τις κινήσεις των περισσότερων.
Απλά νομίζω πως τη χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία...

Αγαπάμε πιο πολύ τους άλλους απ'ότι τον εαυτό μας...
Αγαπάμε τη δόξα, τα χρήματα, τον άντρα/γυνάικα, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας πιο πολύ απο τον εαυτό μας σε τέτοιο κίολας βαθμό που τελικά δεν είμαστε πουθενά.
Χάνουμε την ταυτότητα μας γιατί ποτέ δε τη δημιουργήσαμε ουσιαστικά.
Τρέχουμε να προλάβουμε να τακτοποιήσουμε τη ζωή μας και τελικά δεν τη ζούμε ρε...

Να σπουδάσεις, να δουλέψεις, να παντρευτείς,να κάνεις παιδιά, εγγόνια και περιουσία....

Μαλακίες...
Όταν οι επιλογές σου παίρνονται με βασικό γνωμόνα το σεβασμό και την αγάπη για τον εαυτό σου τότε δε θα είχες λόγο να κρύβεις την αλήθεια.
Γιατί ακόμα και σκατα να είχαν γίνει όλα θα ήταν τόσο μεγάλο μάθημα για σένα, που θα ήθελες να το μοιραστείς με τους υπόλοιπους...

Ίσως οι άνθρωποι να υποκρίνονται και να κρύβονται γιατί δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι ποιοί είναι και τι θέλουν..
Ατελειώτα χρόνια επανάληψης των ίδιων αποτυχημένων μοντέλων. Και κανείς δε μιλάει.Και αυτός που μιλάει είναι αντιεξουσιαστής. Της όποιας εξουσίας.

Μας έχουν ποτίσει με χιλίαδες παραμύθια...Αφήνουμε τους άλλους να καθορίζουν τις ζωές μας. Με τους άλλους να είναι πότε οι γονείς, πότε οι "φίλοι", πότε τα αφεντικά, πότε ο σύντροφος, πότε τα παιδιά/εγγόνια μας, πότε οι γιατροί, πότε αυτοί με τα λεφτά, πότε η θρησκεία, πότε η κοινωνία...

Νομίζουμε πως μέσω της μονιμότητας γενικώς θα βρούμε τη γαλήνη...όμως τη γαλήνη θα τη βρούμε, αν θέλουμε, σε όποια συνθήκη...
Μπορείς να διαλογιστείς στο κέντρο της Νέας Υόρκης και κατα τη διάρκεια της μεγαλύτερης παρέλασης όλου του κόσμου.Γιατί η γαλήνη βρίσκεται μέσα σου.

Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να σου εξασφαλίσει μια πιο ευτυχισμένη ζωή. Τίποτα.Και ξέρεις γιατί? Γιατί δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές ευτυχίας και όλο το υπόλοιπο είναι η προσπάθεια που κάνεις για να της νίωσεις...Αλλα αυτό δεν χωράει πλάνα ή σχεδιασμό.
Αν ακούς εσένα και προσπαθείς συνεχώς να πετάς απο πάνω σου όλα αυτά τα layers φόβου και προτύπων που σου φόρεσαν...ίσως τότε να βίωνεις πιο συχνά ευτυχία...

Και η ευτυχία για τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετική γιαυτό δεν γίνεται να κάνουμε όλοι τα ίδια..

Με έπιασε τρομερή πολυλογία αλλά σκοντάφτω συνέχεια στα ίδια θέματα τον τελευταίο καιρό.Και φοβάμαι πως ακόμα και οι άνθρωποι που αγαπώ και θέλω την ευτυχία τους ξεχνούν/ξέχασαν/θα ξεχάσουν να ρωτήσουν τον εαυτό τους τι θέλουν...
Και θα βρεθούν αποκλεισμένοι σε μια στενή ζωή...Και φοβάμαι μη με πάρει ο ύπνος και μένα βλέπεις..

Θα προσπαθώ να λέω την αλήθεια μου, θα κοιμάμαι μόνο για να ξεκουραστώ, θα με ρωτάω και θα με ακούω, δεν θα βίαζομαι...
Δεν υπάρχει λόγος να βιάζομαι να προλάβω τίποτα. Δεν περιμένω κανένα Γκοντό.
...ότι είναι να 'ρθει , θα 'ρθει...αυτό να θυμάσαι...